دل در جوشش ناب عرفه، وضو می گیرد

و در صحرای تفتیده عرفات، جاری می شود.

آن جا که ایوان هزار نقش خداشناسی است.

لب ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته

و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند.

دل، بیقرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) شده است.

پنجره باران خورده چشم ها از ضریح اجابت، تصویر می دهد

و این صحرای عرفات است که

با کلمات روحبخش دعای امام حسین (ع)

و اشک عاشقان او بر دامن خود

اجابت را نقش می کند.

اشک و زمزمه ما را نیز بپذیر،

ای خدای عرفه.